“Ti nikad nećeš saznati, kao ni vi, sve pripovijesti koje sam sebi pripovijedao dok sam gledao te slike.”

Plissart, Marie-Françoise. Derrida Jacques: Right of Inpection, 1998. The Monacelli Press, New York

Derridin komentar uz seriju prizora urbanih interijera s naizgled slučajno raspoređenim subjektima odnosi se na ono svojstvo fotografije koje u nama stavlja u pokret unutarnji film fiktivnih priča koje kao da se kriju u zaleđenim kadrovima. Pri razgledavanju fotografija Mateja Mljača taj se unutarnji film ne vrti. Dakle, što je na stvari?
 

U oku fotografske kamere susreću se dvije svjetlosti – ona izvana, koja se odbija od objekta, te ona iznutra, koja žari u pogledu fotografa. Fotografija nastaje tu negdje između. Kad u slikama prevladava svjetlost autorskog pogleda, fotografije su narativne, pričaju pripovijest subjekta, onog koji gleda. Kad u slikama prevladava svjetlost, koja se odbija od objektnog, vanjskog svijeta, slike postaju u svojem ekstremu estetizirana uobličenja vidljivog svijeta.